In Noordwijk stonden vroeger tientallen touwslagerijen, ooit zelfs zo’n veertig stuks. Eén van de bekendste – en waarschijnlijk de oudste, bevond zich aan de Douzastraat: de touwslagerij van de familie Passchier.
In de Gouden Eeuw werd het dorp een belangrijk centrum voor touwwerk. Overal in Noordwijk lagen smalle, lange lijnbanen waar ambachtslieden garens tot touw sloegen voor de lokale vissersvloot, voor de VOC en zelfs voor de Engelse marine. Het beroep van touwslager is inmiddels verdwenen, maar aan de Douzastraat herinnert één bijzonder stukje erfgoed nog aan deze bedrijvigheid: de oude toegangspoort van touwslagerij Passchier.
Deze poort, op de foto, is een stille getuige van een eeuwenoud ambacht dat Noordwijk groot maakte.
Een touwslager, ook wel lijndraaier, baander of zeeldraaier, …
In de Gouden Eeuw werd het dorp een belangrijk centrum voor touwwerk. Overal in Noordwijk lagen smalle, lange lijnbanen waar ambachtslieden garens tot touw sloegen voor de lokale vissersvloot, voor de VOC en zelfs voor de Engelse marine. Het beroep van touwslager is inmiddels verdwenen, maar aan de Douzastraat herinnert één bijzonder stukje erfgoed nog aan deze bedrijvigheid: de oude toegangspoort van touwslagerij Passchier.
Deze poort, op de foto, is een stille getuige van een eeuwenoud ambacht dat Noordwijk groot maakte.
Een touwslager, ook wel lijndraaier, baander of zeeldraaier, verwerkte garens, meestal van hennep, met de hand tot touw verwerkte. Dit gebeurde op de lijnbaan, een soms wel 300 meter lange strook grond waar de garens werden uitgespannen. Aan één kant werden de garens bevestigd aan ronddraaiende haken die de garens tot strengen sloegen; aan de andere kant hield een lopende bok de juiste spanning. Met behulp van een houten klos werden de strengen vervolgens samengetwijnd tot touw. Door variatie in spanning, slaglengte en aantal garens kon de touwslager verschillende touwdiktes en -stijfheden maken. Dit traditionele vak verdween vrijwel volledig aan het einde van de 19e eeuw.